Самарқандда Улуғбек кўзёшига чўмдим мен,
Лавҳул Маҳфузни ўйлаб, Ҳақ амрига кўндим мен.
Ер усти бойликларин тортар экан ер ости,
Хизр ёнига нодир хазинамни кўмдим мен.

Яна тонглар отиб кун кулгайми-кулмагайми,
Кимни бой берди дунё, билгайми-билмагайми?
Сайёралар юз йилда ёзаркан бир дастурхон,
Бундай меҳмон минг йилда келгайми-келмагайми?

Юрт бошига тош тушса, Юртбошига тегар тош,
Юртдошидан тош учса, Юртбошига тегар тош.
Мана, тошюраклар ҳам эриди сел-сел бўлиб,
Мана, кўзи қизариб, елка силкиб эгар бош.

Регистон майдонида туш кўргандай юрдим мен,
Уйғонай деб юзимга кўзёшдан сув урдим мен.
Шоҳизинда ёнида фариштадай оқсоқол
“Етим қолдим, отам”лаб бўзлаганин кўрдим мен.

Ширин жонин буғдойдай ерга сочган отам-а,
Маънавият дурларин дилга сочган отам-а.
Сўнгги нафасигача юртим деб ёнган олов,
Умрини харжлаб-харжлаб, элга сочган отам-а.

Йиғласанг ҳам мунғайма, ғаним хандон бўлмасин,
Ўзингни йиғ, бардам бўл, қаддинг камон бўлмасин.
Тўн кийиб бел боғласа, курашга киргай ўзбек,
Ўзбекистон, жигарим, кўнглинг ёмон бўлмасин.

Чақмоқдек мусибатга тоғу тошдек бардош бор,
Елкангга бошин қўйган қавми инсон, қардош бор.
Отанинг ғоялари қоялардек мангулик,
Шери мардга муносиб арслонпанжа издош бор.

Юракларга қувватдир ёниқ шону шукуҳи,
Бирлаштирди ҳаттоки элни қайғу-андуҳи.
Ёди ҳамиша ёдда, исми тилларда дуо,
Ҳумоқушга айланиб, ёғду сочади руҳи.

Бу ҳаёт абадийдир, жилға сойига етди,
Жаннат барпо этган зот жаннатжойига кетди.
Ўзи бизга қайтарган даҳоларнинг ёнига,
Буюк Соҳибқироннинг қурултойига кетди!

Иқбол Мирзо,
Ўзбекистон халқ шоири